In een onbegrijpelijk streven naar correctheid heeft het Comité 4 en 5 mei besloten om tijdens de komende Dodenherdenking op de Dam een gedicht te laten uitspreken waarin een zielige SS’er centraal staat. Zielig, omdat hij de verkeerde keuze had gemaakt, zielig omdat hij bang was voor de Russen die door diezelfde SS’ers bij miljoenen waren afgeslacht, en zielig, omdat hij nooit meer terug is gekomen van het oostfront. Hij hoopte toch zo op een beter leven; ja, dat deden zijn slachtoffers ook. Of deze zielige SS’er daadwerkelijk slachtoffers heeft gemaakt, zullen we nooit weten. Misschien heeft hij de ongeruste familie in Nederland wel leuke kiekjes gestuurd van doodsbange mannen en vrouwen, de handen radeloos in de lucht, aan de rand van de greppel waarin zij rücksichtlos, Befehl ist Befehl, zouden worden afgeknald, opdat SS’er Dirk Siebe later een beter leven zou hebben. Zulke foto’s bestaan. Er zijn er duizenden, allemaal gemaakt door lieden die een verkeerde keuze hadden gemaakt, en die graag het thuisfront op de hoogte hielden van hun wederwaardigheden.
Moet je medelijden hebben met dergelijke figuren? Tja, dat zou kunnen. Misschien wisten ze niet beter, misschien voelden ze zich gedwongen om hun vaderland te verraden en een beter leven te zoeken door in dienst te treden van een leger wat het uitroeien van Joden tot hoofddoel had gesteld. Als ik dan mag kiezen voor wie ik medelijden heb, en ik leef in een wereld waarin ik mag kiezen, dan weet ik wel dat er een groep is die oneindig veel meer recht op medelijden en gedichten heeft dan figuren als Dirk Siebe, namelijk hun slachtoffers. Die hadden niets te kiezen, hun werd niks gevraagd, en ook hun mening over het oplezen van het gedicht zo veel jaren later kan niet gevraagd worden door het Comité 4 en 5 mei. Het antwoord zal echter duidelijk zijn: hoe haal je het in je hoofd???? Is het comité 4 en 5 mei wel eens in Auschwitz of Majdanek of Mauthausen geweest? Of, veel kleiner: is het comité wel eens wezen kijken bij dat hele kleine monumentje in de stille bossen bij Vierhouten, waar het 6-jarige Joodse jongetje John Roelof Meijers samen met zijn vader door SS’ers werd doodgeschoten omdat hij geen keus had doordat hij Joods was? Ik ben bang dat het Comité zich onder politieke druk heeft laten verleiden zich niet te veel te verbinden met het huidige Israël waar beslist dingen gebeuren waarbij je de wenkbrauwen mag fronsen. Maar we hebben het nu over een andere tijd, en bij de dodenherdenking doen we niet aan politiek. Ook het huidige Israël heeft trouwens niet gekozen voor de situatie waarin het zich nu bevindt.
Er is in Nederland een toenemende onverschilligheid jegens de medemens, en wanneer die medemens al 70 jaar dood is, en wanneer die ook nog eens verbonden wordt met de huidige staat Israël, die toch al op minder en minder sympathie kan rekenen, dan is het blijkbaar niet meer correct om je al te openlijk en te nadrukkelijk te verbinden met miljoenen Joodse oorlogsslachtoffers. Het ceremonieel op de Dam is in mijn ogen toch al jaren verworden tot een plichtmatige en kille gebeurtenis, waarbij alle aandacht uitgaat naar bobo’s, VIPS en andere BN’ers, met 2 minuten stilte waarna weer gauw overgeschakeld wordt naar alle luchtige inhoudsloze prietpraat en kulprogramma’s op tv, en waarna alle verkeer wat enigszins de moeite heeft genomen om met frisse tegenzin stil te staan, weer net zo hard los gaat. Die 2 minuten kunnen er eigenlijk niet meer af, er worden nu nog eens verontreinigd doordat we in die stille momenten ook met nadruk op die ene SS’er en zijn soortgenoten worden gewezen.
Een ongehoorde slag in het gezicht van alle nabestaanden, van mensen die generaties later nog steeds lijden door het onrecht wat is aangedaan door mensen die foute keuzes maakten. Een ongehoord foute keuze van het Comité 4 en 5 mei bovendien, waarbij een nieuw slachtoffer is gecreëerd, namelijk de scholier die het met de beste bedoelingen maar wèl uit een zekere onwetendheid heeft geschreven. Een mooi gedicht, maar niet voor deze gelegenheid.
Gisteren was ik even op ziekenbezoek bij de stokoude vriend van mijn overleden moeder: 92 jaar, oud-verzetsman, z’n hele leven strijdend tegen onrecht, eentje die destijds de goede keuze voor verzet maakte en daarmee levens heeft gered, in tegenstelling tot Siebe Dirk, die levens nam. Hij kan eigenlijk niet meer praten, kan niet meer bewegen, zit daar hijgend en steunend te wachten op z’n dood. Het enige wat nog door zijn hoofd speelt, zoals in al die jaren dat ik hem ken, is die oorlog. Nu alleen nog maar, iets anders is er niet meer. We praatten er vaak over, over de oorlog. We hadden het ook vaak over de dodenherdenking. De huidige plannen durf ik hem echter niet te vertellen. Ik zou me er voor schamen.
UPDATE: Het Comité 4 en 5 mei heeft na alle ophef besloten het gedicht terug te trekken. Hopelijk komt er nu op 6 mei een discussie op gang over hoe in de toekomst verder.
Ik las net de uitleg van de jongen, waarom hij het gedicht schreef… Kunnen veel Nederlanders nog wat van leren.
Of het huidige Israël niets te kiezen heeft? Ik ben net terug van een 12 daags bezoek aan de Westbank… Denk dat Israël best wel veel te kiezen heeft…
Wat een aardig stukje voor ingenomendheid. U kent Siebe Dirk blijkbaar goed, weet wie zijn vrienden waren. U weet blijkbaar ook in welke omstandigheden zij verkeerden in die vreselijke tijd. Ik moet haast concluderen dat u God zelf bent. Ik geloof niet in God, dus dat kan naar mijn idee niet, maar toch. U heeft zo een bird eye view, zelfs wat de tijd betreft dat u een duidelijk onderscheid van goed en kwaad kan maken. U weet precies wie wel en geen mededogen verdient. Helaas ben ik niet zo gezegend. Daarentegen ben ik gezegend met een ander fenomeen, de twijfel. Ik twijfel en in mijn twijfel zal ik niet direct geneigd zijn mensen uit te sluiten, mensen te stigmatiseren. En daar draait het nu precies om. Toen, in die vreselijke jaren was er ook geen twijfel. Een afschuwelijk stigma, die gele ster besliste over je lot. En juist daarvan kunnen wij leren. Stigma. Er is geen onderscheid, ook de dader is een slachtoffer. Misschien zijn dat nog wel de ergste slachtoffers, geen mens geeft nog om hen, alleen die moeder, wiens zoons gekozen hadden, maar die zelf niet koos. Die allen liefhad in haar onbarmhartige moederliefde. En die kleinzoon, die de moed heeft te twijfelen.
Met vriendelijke groeten Melchert Visser.
Ik zeg niet dat deze man geen mededogen verdient. Misschien was hij inderdaad verblind, maar hoe je het ook wendt of keert: hij koos wèl bewust voor het kwade in die tijd, en dan nog voor een organisatie -de Waffen SS- die er qua gruwelijkheden nog een schepje bovenop deed. Een organisatie van harteloze moordenaars, en die gepersonaliseerd wordt door Siebe Dirk, ook al heeft hij mogelijk nooit één kogel afgeschoten. Er is wel degelijk onderscheid tussen dader en slachtoffer: die slachtoffers hebben nergens om gevraagd, en de daders hebben er bewust voor gekozen om slachtoffers te maken. Siebe Dirk heeft dat met het aanmelden voor de Waffen SS gedaan. Meedogenloos.
U heeft het over een moeder, die zelf niet koos. Kijk nog eens naar de foto: op wie schiet daar die soldaat van de Waffen SS? En wat houdt die moeder in haar armen, wat probeert zij te beschermen in háár onbarmhartige moederliefde? Die moeder zal nooit meer kleinzoons krijgen. Deze foto laat geen enkele ruimte voor twijfel, wanneer het gaat over wie je op 4 mei om acht uur moet herdenken en wie niet.
De moeder op die foto in slachtofferschap gelijk stellen aan haar moordenaar, dát getuigt pas van gebrek aan inzicht in wat goed is en wat kwaad. En daar heeft het comité 4 en 5 mei zich schuldig aan gemaakt. Een reden om af te treden.
Het is verbijsterend dat Israël bij deze discussie wordt betrokken, het laat duidelijk zien dat het slecht gesteld is met het historisch besef in Nederland. Het CIDI heeft in deze een voortrekkersrol voor heel Nederland. Vier mei gaat om de Nederlandse slachtoffers van de Duitse agressie. De verwatering van 4 mei tot een algemene dodenherdenking is al een hellend vlak. Om nu de agressors als slachtoffer neer te zetten onthult het ultieme hippe Nederlandse gelijkheidsdenken. Een verschrikking.
@Isser : Inderdaad. Wat nu lijkt te gebeuren is dat iedereen zich op Israël, het CIDI en het Auschwitz-comité stort, om hen ongeveer als spelbrekers bij deze herdenking neer te zetten, een herdenking die in principe niets met het huidige Israël te maken heeft, en – wanneer het om de huidige midden-oosten problematiek gaat – ook niets met het CIDI en het Auschwitz-comité. Het CIDI en het Auschwitz-comité komen in dit geval volkomen terecht op voor de belangen van de nabestaanden van Joodse slachtoffers en anderen die door toedoen van de Nazi’s in de Tweede Wereld-oorlog gestorven zijn.
Wat er momenteel in het Midden Oosten gebeurt staat daar volledig los van en dient er dus ook niet bij betrokken te worden, hóe graag sommigen dat ook zouden willen.