In Neurenberg zijn wat aquarellen van Hitler geveild (voor de hedendaagse moderne student/scholier : Hitler was een hele nare man en die leefde in Duitsland in een oorlog, en die was weer ergens in de vorige eeuw of zo).
De velingmesster had het over het niveau van een dorpsschilder, maar toch; voor de drie kunstwerken werd uiteindelijk nog € 42000 betaald. Alles bij elkaar schijnt hij ruim 700 schilderijen en schetsen te hebben gemaakt. Wat doe je met zo’n aquarel? Hang je dat aan de muur boven de eetkamertafel? “Mag ik even het vlees en wat vinden jullie van dit schilderij van Hitler?”. Het schijnt dat meer beruchte lieden uit de geschiedenis zich aan kunstwerkjes van het niveau “Ik kan schilderen” hebben schuldig gemaakt. Uit deze opmerking spreekt natuurlijk enige jaloezie, want ik schilder zelf ook.
Stalin schijnt geschilderd te hebben, ik heb horen fluisteren dat ook Balkenende zo nu en dan naar het penseel grijpt, Saddam Hoessein, Djengis Khan, en de Noord-Koreaanse leider Kim Yong Il, om maar eens wat te noemen.
Iedereen die meent een druk bezet leven te hebben, die meent bekend of beroemd te zijn grijpt ook maar naar het penseel. Dan maakt het ook niet meer uit of je talent hebt of niet. Het is zoiets als het verplicht feesten en partijen bezoeken en zorgen dat je in het Stan Huygens-Journaal of de Privé komt. Wil je echt meetellen als BN-er, dan dien je toch ook een paar maal geëxposeerd te hebben. Ben je dus acteur of zanger, dan is het slechts een kwestie van tijd of je opent je eerste overzichtstentoonstelling in een yuppen-galerie. Vanaf volgende week de bekende en begenadigd kunstenaar/zanger Jan Smit met collages van palingresten, lijntjes coke en verscheurd ondergoed van Yolanthe.
Het omgekeerde gebeurt echter zelden: een goede schilder wordt nooit een bekend zanger of acteur. Maar ja, die heeft ook niet zo veel connecties in het artiesten-wereldje. Het kan toch niet zo zijn dat goed kunnen zingen een kunst is, of is goed schilderen soms geen kunst?
Op tv wordt hersenloos Nederland momenteel onthaald op het programma Popstars. Daarin bepaalt een jury van uitgerangeerde trieste BN-ers wie wel en wie niet kan zingen, daarbij geholpen door het tokkie-deel van het Nederlandse volk, wat dan sms-jes stuurt, hoe meer hoe beter graag. Eén van de onderdelen, zo zag ik in de voor mij eerste en laatste aflevering, was een zogenaamde ‘Mystery Popstar’, en dat moet natuurlijk weer een kind van een bekende Nederlander zijn. Die kan dus fantastisch zingen, want je wilt als jury zo’n bekende Nederlander natuurlijk niet tegen de schenen schoppen en aangezien je allang weet wie dat is en je van je baas zo je opdrachten hebt gekregen speel je het spelletje mee; je zorgt er voor dat de Mystery Popstar wel elke keer een beetje kritiek krijgt, maar doorgaan moet ze natuurlijk wel. Ik weet honderd procent zeker dat dit de dochter van André Hazes moet zijn. Een patje-peeër-programma moet dergelijke lieden natuurlijk promoten en alles draait om de pegels. Gaat het toch niet lukken, dan gaat ze gewoon schilderen.
Zo gaat dat dus: wanneer het niet meer zo vlot met je artiesten-loopbaan, dan pak je een kwast, je volgt wat oude afleveringen van Bob Ross en vervolgens begin je wat te klodderen, succes verzekerd. Dikke prijzen voor je werkjes, en je mag aanschuiven in de rij van Hitler, Saddam Hoessein en Stalin.
Ik kan niet zingen, maar ik kan wel goed schilderen. Het klopt dus helemaal. Om weer even terug te komen bij Hitler en zijn denkbeelden: hieronder een afbeelding van een schilderij wat ik ooit eens aan het Herinneringscentrum Westerbork heb geschonken ( voor de moderne student/scholier : Westerbork is een alleraardigst dorpje in Drenthe ). Het is gebaseerd op wat ik zag in een barak van hetvoormalig concentratiekamp Majdanek in Polen. Ik geloof niet dat ze het hebben opgehangen, trouwens. Gelukkig weet ik wel hoe je bepaalde gevoelens op doek kunt verbeelden.
