De Amerikaanse kunstenaar Jordan C. Greenhalgh maakt met behulp van 987 polaroid-fotootjes ( wat is dat ook al weer? ) onderstaand fimpje. Het bekijken waard.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Tkq2Kq-LmJg[/youtube]
O nee, niet weer een teddybeer!
Ooit gaf ik in een vlaag van verstandsverbijstering en identiteitscrisis aan huis les, en wel in het maken van schilderijen en aquarellen. Vijf dames zeulden zich dan, behangen met verfkisten, papierkokers en handtassen elke dinsdagavond drie trappen op om zich vervolgens gezellig onder het oog van de meester en het genot van een kopje koffie op de edele kunst van het schilderen te werpen.
In het algemeen waren de onderwerpen vrij, maar voor de liefhebbers zette ik zo af en toe een stilleven neer. De avondjes waren gezellig, het niveau was redelijk, en, het allerbelangrijkste, schilderen ontspant en werkt bevrijdend, zeker voor de moderne, drukbezette huisvrouw. Men mocht ook vrij werken, in mijn onuitsprekelijke goedheid kon ik dat nog nèt goedkeuren. Meestal echter verviel men dan al gauw in de geijkte rommel die je ook op kunstmarkten voor creatieve handen tegenkomt: beschilderde dakpannen en melkbussen, bloemstukken en die eeuwige teddyberen.
Ook ik heb wel eens op zo’n kunstmarkt gezeten, waarbij het bij mij leek of het altijd moest stormen en regenen. De passanten bestonden vaak uit personen die zó uit de Hema kwamen, met in de ene hand een volle boodschappentas en in de andere een lauwe wordt. Het tentoongestelde werk werd aan een kritische blik onderworpen, waaran de gevreesde vraag kwam: “Hebbie voor 25 gulden geen schilderij van een teddybeer?”
Groet’n uut Barneveld (3)
Na een nachtje slapen kom je soms tot verfrissende ideeën, net als blijkbaar de kunstenaar die het conterfeitsel van een andere kunstenaar met z’n spuitbus heeft bewerkt. Ik vind dat ons gemeentebestuur de zaak slim heeft aangepakt. Het kunstwerk biedt ongekende mogelijkheden om Barneveld of wie dat maar wil te promoten. Natuurlijk heb ik daar direkt dankbaar gebruik van gemaakt nadat ik door de gemeente, die blijkbaar krap bij kas zit, werd benaderd om wat reclame te maken voor mijn website. Vanwege mijn positieve bijdrage en opbouwende kritiek met betrekking tot dit … eh.. kunstwerk, kon dat tegen sterk gereduceerd tarief. Het lijkt mij dan ook dat ook met behulp van deze .. eh .. artistieke ontboezeming Barneveld weer behoorlijk op de kaart gezet kan worden.
Groet’n uut Barneveld (2)
Ik moet toch echt nog even een nieuwe ansicht aan u voorstellen uit de serie “Groet’n uut Barneveld”. Al enige dagen staan de kranten namelijk vol met ingezonden brieven die wel heel erg bol staan van de cultuurbarbarij. Iemand uit de grote stad, een soort kunstenaar, heeft namelijk de onuitsprekelijke eer gehad om voor de dankbare bevolking van het dorpje B. op de Veluwe voor 85.000 euro even wat platen oud ijzer tegen elkaar aan te knutselen en dat vervolgens te dumpen ergens in een overwoekerd veldje aan de rand van het dorp. Kunst natuurlijk, het gemeentebestuur was er maar wàt mee in zijn nopjes, na de treurige ervaringen die het had opgedaan met de uitgaven voor het Transferium, u weet wel, dat ’s nachts paars verlichte superbordeel waar totaal geen klanten lijken te komen en waar nooit een trein stopt. Juist zo’n mooi kunstwerk nu, genaamd “De Trein”, zou dit bordeel tot een drukbezocht oord van genot moeten promoveren.
Ik citeer even de verantwoordelijke wethouder ( gaat u wel eerst even stevig in uw stoel zitten ) : ,,De Trein heeft wel degelijk een sterke relatie met het transferium bij station Barneveld-Noord. Symbolisch draagt het werk bij aan de bevordering van het gebruik van het openbaar vervoer. Door het kunstwerk op deze plaats neer te zetten, valt het transferium meer op. Daarom heeft het gemeentebestuur destijds ja gezegd tegen dit kunstwerk.”
Kijk, dat verduidelijkt natuurlijk de hele zaak, of ligt u inmiddels aan de zuurstof en kunt u niet meer verder lezen? Het is toch elke keer weer lachen en gieren met zo’n guitige wethouder. Hij doet er nog een schepje bovenop: ,,Het kunstwerk daagt uit. Er komen nog enkele attributen bij, die kunnen bijdragen aan een snellere acceptatie.”
Wel, ik weet nog wel wat attributen: een openbaar urinoir, wat extra illegale vuilstort van de plaatselijke grootgrondverwerker hier, een dependance van het gemeentehuis, een hangplek, of de restanten van de wrakke treinstellen die de firma Connexxion af en toe naar het hilarische Transferium laat boemelen.Die mensen met al die zeurderige brieven over hoe lelijk het is, nou, die begrijpen gewoon helemaal niks van kunst en ook niet van de hersenkronkels van ons gemeentebestuur. Domme mensen hoor.
Wat mij betreft was deze kunstuiting nog veel groter geworden, zodat het Transferium geheel aan het zicht werd onttrokken. In elk geval heeft dit prachtige kunstwerk mij weer uitgedaagd tot een nieuwe ansicht in deze aanbevelenswaardige serie. O ja, www.bykerk.nl bestaat niet. Met dank aan fotograaf Hans Lukas Zuurman van de Barneveldse Krant. Mocht hij bezwaar hebben tegen het kunstzinnig gebruik van zijn foto dan hoor ik het graag.
Naar Auschwitz (2)
Wellicht zullen trouwe lezertjes wat ongerust zijn geworden over het feit dat hier zó lang geen nieuw schrijfsel van mijn hand te vinden was. Wel, alles heeft zo z’n redenen, en ook ik kan wel eens last hebben van een writers block. Soms zijn er van die perioden in je leven waarop je een aantal zaken opnieuw moet ordenen, en dit reisje droeg daar ernstig aan bij.
In de voorjaarsvakantie ben ik dus afgereisd naar Krakow, Polen om mij daar in een appartementje in de oude Joods wijk voor te bereiden op mijn tweede trip naar Auschwitz. Krakow is een middeleeuwse stad en ademt nog de sfeer van de jaren vijftig, zeker als je daar op zo’n stille, afwachtende, grijze namiddag door de oude straten wandelt in een wijk die eens bruiste van leven. Bij vlagen drong nog de geur van stoken op steenkolen of bruinkool door, die sterk aan de tijd toen je nog kind was deed denken, toen je nog een onbezorgd en beschermd leventje leidde waarbij de avonden luisterend naar de radio werden doorgebracht. Polen heeft inmiddels niet stilgestaan sinds mijn laatste bezoek een jaar of vijftien geleden. Moderne winkels, dure auto’s, chique geklede mensen, mobieltjes alom. Gelukkig zijn de prijzen wel achtergebleven en betaal je in ouderwets degelijke zloty’s een belachelijk lage prijs voor een uitgebreide maaltijd in een uiterst trendy ingericht etablissement, waar Krakow zich in gespecialiseerd lijkt te hebben. Krakow is echt een stad om verliefd op en in te wezen. Je kunt je in een koetsje onder lantaarnlicht door de middeleeuwse binnenstad laten rijden en de sfeer over je heen laten komen.
Hoe anders dan de sfeer in Auschwitz. Na een eerder bezoek ben je wel wat gewend, maar nu toch ook weer een flinke schok na al het moois van Krakow. Grijs, een snijdende koude wind en dan ronddwalen op de denk ik verdrietigste, eenzaamste, zwartste plek op aarde in de geschiedenis van de mensheid…. Ook nu grote groepen toeristen, die ik als het even kan probeer te vermijden, maar ook in een grote groep kun je je toch enorm eenzaam voelen als je in duistere gewelven staat bij de “Stehzelle”, hokjes van negentig bij negentig centimeter, waarin zo’n acht gevangenen ’s nachts werden opgesloten bij temperaturen tot twintig graden onder nul, omdat ze de regels hadden overtreden, of als je staat bij de executiemuur in het dodenblok, of in de door een zwak peertje verlichte gaskamer van Auschwitz I, een ruimte die de verpersoonlijking is van de hel op aarde, die dus echt bleek te bestaan. Vervolgens de wandeling naar Birkenau, zo mogelijk nòg desolater, kouder, somberder en gruwelijker. Kunstenaar Armando bedacht het begrip “schuldig landschap”; wel, schuldiger kunnen bomen, struiken en stille vijvers gevuld met as en botten niet zijn. Wie zich nu hier ’s nachts zou laten insluiten moet de kreten en stemmen van de slachtoffers wel horen…….
Kortom, opnieuw een uiterst gedenkwaardige reis, en nu ik er weer over nadenk, niet de laatste deze kant op. Het leert je weer een hoop dingen in het leven relativeren.