Dames heren ook, trouwe volgertjes, ondergetekende zit nu al weer ruim een jaar vanachter de geraniums naar buiten te koekeloeren om te controleren wie er door de uitgestorven straat de gore lef heeft om zonder mondmasker in geheel overspannen toestand het pand te verlaten.
Want ja, wat moet je nu anders? Reizen zit er niet in, ik miste Rammstein live, alle legpuzzels zijn op, de accu van de elektrische fiets is leeg en de hond is ook niet meer de jongste.
Nu borrel ik echter mijn hele leven al van de ideeën, als kunstenaar ( want daar heb ik me nu weer volledig op gestort ) ben je dat ook ook wel een beetje aan jezelf verplicht, dus ik vul mijn dagen met virtuele reizen in zelf gecreëerde surrealistische werelden, voor zien van een VR-bril en begeleid door het rustgevend zoemen van mijn computer of, en nu kom ik al een beetje waar ik wezen wil, met een lekker trippy muziekje op de achtergrond, want dat inspireert altijd wel aardig tijdens een klus.
Nu mag je jezelf niet op de borst kloppen, maar op het gebied van virtuele kunst was en ben ik lid van een wereldwijd select clubje VR kunstenaars, en geregeld weten men mij vanuit het buitenland te vinden om een kleine aanvulling aan mijn pensioen te doen.
Je kunt natuurlijk inderdaad ook gaan wachten tot je tanden definitief uit je mond vallen en je overgebleven tijd inderdaad gaan verdoen met het leggen van een legpuzzel van 120.000 stukjes, maar de ideeën blijven bij mij opborrelen en in mijn ervaring houdt dat je ook nog een beetje jong.
Want wat is jong, of wat is oud? Word je geacht je als een ( vitale ) bejaarde te gedragen zodra je met pensioen bent , of als een oudere jongere. of als een jongere bejaardere oudere, om met Koos Koets te spreken.
In de media word je overigens steeds meer aangesproken of je een klein kind bent; “dit moet je weten”, “We gaan dit voor je uitleggen”, en lijkt het in deze corona-tijd eigenlijk vooral te gaan om het lijden van jongeren, het al dan niet woke zijn en het totaal gebrek aan feesten en partijen en chill-mogelijkheden want de avondklok vernietigt je leven zus en zo.
Ik wil niet echt oud zijn als ik in mijn hart kijk, en me eigenlijk ook nog een beetje gedragen als een puber ( wat me gedurende mijn leven vaak de nodige aanvaringen met de over mij gestelden heeft bezorgd ). Ik wil niet voldoen aan een bepaald verwachtingspatroon wat men op zekere leeftijd van je verwacht.
Dat kan er echter toe leiden dat men je voor kinds of gek verslijt, want “dat hoor je op die leeftijd eigenlijk niet meer te doen”. Je wordt geacht wat meer klassiek of Gert en Hermien te draaien, of gezellig mee te klappen met de eeuwige Edsilia Rombley of Trijntje Oosterhuis wanneer die weer eens aanschuiven bij Omroep Max om hun zoveelste liedje te pluggen.
Je wordt niet geacht ’s avonds te lijden onder de avondklok omdat je er toch niet op uit gaat en al helemaal niet om eens even ergens lekker te raven onder een snelweg-viaduct of te chillen op een hangplekje in het park.
Ik wil eigenlijk wél eens raven of chillen met lekkere lounge-muziek in een omgeving waar je normaliter alleen jongeren aantreft maar waar je dan niet naartoe zou gaan omdat ze misschien denken van ‘Hé, wat moet die opa hier’ .
Ik zou eigenlijk ook wel weer eens lekker uit mijn dak willen gaan en dansen en springen zonder het gevoel voor seniele gek uitgemaakt te worden, dus met dansende en springende leeftijdsgenoten en zonder meewarige blikken van jongeren.
Nu zal ik dat niet meer tot diep in de nacht, stijf van de pillen en met opengesperde ogen kunnen volhouden; toen ik een paar jaar geleden op salsales zat waar je – o verschrikkelijk- steeds van partner moest wisselen, kreeg ik een jonge dame toegewezen en voelde ik met een lompe zeekoe die een kronkelende paling tussen z’n vinnen probeert vast te houden.
Maar voor mijn part gewoon van 8 tot 10 of zo, zodat je nog net voor Het oog op Morgen bekaf in je bed kunt neerploffen.
Maar wel de hele setting dan hè: lounge banken, chill muziek, een gave led-licht-show, een spetterende trippy projectie van mijn bewegende lichtkunst op de muur en het plafond, een paars en schaars verlichte bar, verlichte dansvloer, een dampende beat die je tot in je maag voelt, een paar hitsige bejaarde dames die tegen je aanhangen, en, het belangrijkste, nergens een jongere te bekennen. Je gedragen als een jongere maar het niet heel vermoeiend altijd maar te hoeven zijn.
Dat wil ik. Bejaardendisco. Van 8 tot 10. Elke dag. eigenlijk al vanaf ’s ochtends 8 tot ’s avonds 10.
Wie doet er mee? Wie werkt mee aan mijn plan? Wie heeft er een geschikte ruimte in het midden des lands? Alleen reageren vanaf pensioengerechtigde leeftijd s.v.p. En niet bellen na ’s avonds tien uur. Want dan hang ik me al onderuitgezakt gapend te ergeren aan Jinek of Op 1.
Voor veel docenten is de middagpauze even een welkom moment van contemplatie en bezinning gedurende de waanzin van alle dag. Men hokt knusjes bijeen aan het eigen tafeltje en ontmoet daar gelijkgestemden qua leeftijd en opvattingen. Zo heb je op veel scholen een hoekje met wat hautaine eerste graders, een hoekje met luidruchtig jong volk, een hoekje met hulpeloze zij-instromers, een hoekje zuurpruimen, een hoekje vakgekken ( die zitten 24 uur per dag te corrigeren of over hun vak te discussiëren ), een hoekje samenzweerders ( “Hoe werken wij die directrice de laan uit?”), een hoekje koffiemorsers ( in het keukentje, bezig met een doekje natte plekken uit hun kruis weg te deppen want dat staat zo raar ), een hoekje bijna-aan-hun-pensioen-toe-dus-nergens-meer-druk-om-makers. Managers zie je in het algemeen weinig, want die zijn op studiereis, vergaderen of doen alsof ze vergaderen.